میزان مطلوبیت دو روش تدریس مشارکتی از دیدگاه دانشجویان

مقدمه: عمل تدریس با وجود فراگیر و تحقق یادگیری معنا پیدا می کند. تدریس تنها انتقال اطلاعات نیست، بلکه یک تعامل یا ارتباط بین مدرس و فراگیران است. بنابراین مشارکت دادن دانشجو در فرآیند یاددهی - یادگیری می تواند از عوامل موثر در تحقق یادگیری باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر میزان مشارکت هر چه بیشتر دانشجو در تدریس انجام گرفت. روش کار: این پژوهش به روش نیمه تجربی بر روی دو گروه از دانشجویان پزشکی (ورودی 84 و ورودی 85) در مورد ارایه درس دو واحدی فیزیوپاتولوژی غدد در دو نیمسال تحصیلی انجام شد. ارایه درس به گروه اول با استفاده از روش ترکیبی بحث و گفتگو، یادگیری گروهی و سخنرانی استاد انجام و گروه دوم نیز همان روشها اما قسمت سخنرانی بر عهده دانشجو بود. پس از پایان ترم هر دو گروه با یک روش استاندارد مورد ارزشیابی قرار گرفتند. نتایج ارزشیابی با استفاده از روشهای توصیفی و آزمون من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: از مجموع 11 حیطه که از طریق پرسشنامه 11 سوالی از دانشجویان، مورد پرسش قرار گرفت، میانگین بدست آمده از چهار حیطه تفکر انتقادی، توانایی اظهارنظر در جمع، انتقادپذیری، روابط مطلوب اجتماعی با همگروهان، در گروه دوم بطور معنی داری از گروه اول بیشتر بود (p<0.05). نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق، نشان داد که مشارکت هر چه بیشتر دانشجو در فرایند تدریس، مطلوبیت بیشتری برای دانشجو ایجاد می نماید.